Misplaced Childhood

Het Album van de Week van week 38-2018:

MISPLACED CHILDHOOD – MARILLION 

Beluister via Spotify

Net als vorige week weer een concept album als Album van de Week. Daar houdt de vergelijking zo’n beetje op. Misplaced Childhood is de kersverse nummer 1 in de pas verschenen Jaderland Album Top 500 versie 2.3. Throwing Copper werd van de troon gestoten.

Van dit album zullen veel mensen hooguit alleen Kayleigh kennen, sommigen misschien Lavender nog. De rest is alleen voor de Marillion fans. Een van de 4 albums met Fish, met Steve Hogarth maakte Marillion veel meer albums, en nog steeds maar ik ben zelf na de eerste 2 albums met Steve afgehaakt. Zo goed als met Fish werd het niet meer. Ook Script For A Jester’s Tear was fenomenaal, ook Clutching At Straws en Fugazi, ze staan ook hoog in de Jaderlandse Album Top 500. Maar Misplaced Childhood blijkt na al die jaren toch het beste.

Zoals gezegd, het is een concept album en omdat we albums als één geheel beoordelen hebben concept albums daarmee een voordeel. De nummers lopen ook mooi in elkaar over, behalve track 5 en 6, want dan moest de plaat even worden omgedraaid. Het is 1985 en hoewel de CD al wel was doorgebroken was de elpee verkoop nog steeds substantieel.

Kayleigh was natuurlijk de grote hit van het album. In Nederlandse Top 40 heeft Marillion niet veel hits gehad en dit was de eerste. Aanvankelijk in het gedrukte exemplaar van de Top 40 stond als titel niet Kayleigh maar Marillion vermeld, dus titel en artiest allebei Marillion. Voor zover ik weet zijn er niet veel artiesten die een liedje hebben met die gelijk is aan hun artiesten naam, Marillion dus ook niet. De enige die ik ken is Iron Maiden, die dus een liedje hebben getiteld Iron Maiden. En ook heeft Iron Maiden een lied met de titel Misplaced Childhood, en zo zijn we weer terug bij het album waar het hier om gaat.

Na Kayleigh komt Lavender. Het enige nummer dat ze niet helemaal zelf hebben gecomponeerd. Origineel heet het liedje Lavender’s Blue (Dilly Dilly) en is een oud engels nursery rhyme van voor 1679(!). Een hele charmante lieflijke versie stond onlangs nog in de Jaderlandse Top 40. Er zijn honderden artiesten die dit nummer gecoverd hebben maar naast Marillion’s versie vind ik deze het leukst. Deze is te vinden op de Kid’s Box Ultimate Children’s Collection en op het album Billy Bear & Friends, als Lavender’s Blue Dilly Dilly. Als je dat hoort is het knap dat Marillion van zoiets schattigs een heus rocknummer heeft weten te maken.

Kenmerkend voor het concept album is dat Lavender ook aan het einde van track 4, Bitter Suite voorkomt. Sommige liedjes hebben een korte en een lange titel. Met name de lange liedjes hebben een lange titel omdat ze uit meerdere gedeeltes bestaan. Heeft ook te maken met het componeerwerk van Fish: hij was onder invloed (van LSD) en dat is met name te horen op Blind Curve/… waarmee je zelf ook in een soort trip zit. Of het good trip of bad trip is ben ik nog steeds niet achter maar mag je zelf oordelen.

Het hele album is een soort trip, niet goed of slecht maar iedere keer wel weer indrukwekkend. Een trip terug naar je jeugd, naar je childhood. Alleen dat misplaced is niet zo toepasselijk, eerder misplaatst.

De hoogst mogelijke notering in de actuele album lijst voor dit album is dat niet. Behalve dat het album als geheel zo geweldig weg luistert, is een aantal tracks ook als losse compositie ijzersterk. Natuurlijk kunnen de reeds genoemde Kayleigh en Lavender niet meer stuk. Childhood’s End? is al zolang ik het album ken mijn favoriet en stond lang in de top 10 van mijn Aller Tijden lijsten. Sinds ik in Schotland was ben ik Hearts of Lothian steeds meer gaan waarderen. Ik ben geen voetbalfan en zeker niet van het schotse voetbal. Fish, oftewel Derek William Dick is dat wel. Afkomstig uit Dalkeith, onder de rook van Edinburgh is hij een grote fan van voetbalclub the Hearts of Midlothian, genoemd naar het district (county) Midlothian waar Dalkeith in ligt. Geboren met een hart van Lothian. Ik zing het graag mee en dat alleen schept al een band met de club, die ik verder helemaal niet ken maar het klinkt zo leuk. Het liedje begint eigenlijk al in de track er voor, het begin en het eind zijn niet op alle album versies consequent gekozen. Ook Hearts of Midlothian heeft een langere titel, omdat het uit meerdere gedeeltes bestaat.

Marillion heeft het album ook bedoeld om achter elkaar te beluisteren. Ze gingen daarin zo ver dat ze dat live ook vaak deden. Dat is ook te merken op hun dubbel live verzamelalbum The Thieving Magpie dat als ‘afscheidsfeestje’ van Fish werd gezien, hoewel veel was er niet te vieren met al het gedoe dat ze met de platenmaatschappijen hebben gehad maar daar ga ik niet over uitweiden. Disc 1 duurde ruim 70 minuten, disc 2 maar net 41 minuten. Waarom niet ongeveer gelijk? Omdat op de eerste CD alle ‘hits’ van Marillion staan, en daar zitten toch best wel lange nummers tussen, vandaar dat zie die 70 minuten wel nodig. Tenminste van de overige 3 albums, want op de 2e CD staat Misplaced Childhood in zijn geheel, ook live. De duur is ongeveer gelijk aan het studio album, maar de duur van de individuele nummers verschilt. Bijvoorbeeld Childhood’s End? duurt live kort en White Feather duur live wat langer, en dat is op het studio album precies andersom.

Het wordt tijd om het album weer eens op te zetten. Live of niet live maakt niet uit, Marillion staat op 1 en Live niet meer.