Rebellion Rises

Het Album van de Week van week 46-2018:

REBELLION RISES – ZIGGY MARLEY

Beluister via Spotify

Vorige week al Stevie Wonder en nu Ziggy Marley met het Album van de Week. En dat in het door Rock muziek gedomineerde Jaderland. Ja dat kan gewoon, Jaderland is heel breed georiënteerd, zoals je weet als je de lijsten goed bekijkt. En Multiculti is een verrijking toch? Meent ie dat nou. Welnu, we doen bij Jaderland geen politieke uitspraken, zeker geen politiek correcte. Maar het is zeker zo dat de Are & Be van Stevie Wonder en de Reggae van Ziggy Marley en zijn vader de lijst diverser en ook leuker maken.

De opgewekt klinkende noten van Ziggy’s liedjes zijn leuk om naar te luisteren. Je krijgt er een beetje zomers gevoel van en dat kunnen we in November wel gebruiken. De liedjes klinken heel erg vrolijk maar de tekst is toch heel serieus, het gaat uiteindelijk over politiek, sorry.

Zijn hele album is een soort protest plaat. Alleen is hij niet zo concreet, je kunt er alle kanten mee op. Maar Ziggy is een filantropisch maatschappelijk betrokken persoon die zich inzet voor verschillende goede doelen, mede via zijn stichtingen, dus we kunnen wel weten waar hij voor staat. Zo is zijn muziek ook een beetje promotie voor zijn goede doelen en dat mag natuurlijk.

Daarnaast is het altijd handig om wat te roepen over een revolutie, een storm die komt, of een wereld die je kunt veranderen. Het nummer kan dan gebruikt worden bij politieke campagnes en dat is altijd goed voor je royaltys. En als de campagne aansluit bij je eigen idealen dan snijdt het mes aan 2 kanten.

Neem het openingsnummer ‘See dem fake leaders’. Je kunt aanvoelen dat vanwege het woord fake hier Donald Trump wordt bedoeld. De helft van de Amerikanen gelooft dat er een Deep State-structuur bestaat. In dat geval is hij inderdaad een fake leader, dan heeft hij helemaal niks te vertellen. De vraag is of Ziggy dat bedoelt. En misschien bedoelt hij wel heel iemand anders. De leiders in Jamaica zelf. Leuk nummer is het zeker, met die stadiontoeter die af en toe voorbij komt bijvoorbeeld.

De titels van veel andere nummers op het album verraden ook al dat het een hoog protest-gehalte heeft: ‘The storm is coming’, ‘World revolution’, ‘Change your world’ en natuurlijk de titeltrack ‘Rebellion rises’. Overal toepasbaar: de kloof tussen politici en bevolking, de kloof tussen arm en rijk, corruptie, migratie, klimaat & milieu, lastendruk, kiezersbedrog, de Euro, de Brexit, Zwarte Piet, zeehondjes in Oeganda, verzin het maar.

Echte problemen kaart hij niet aan, hij blijft vaag. Althans hij neemt geen inhoudelijk standpunt in (net als deze schrijver overigens) en daardoor kan iedere luisteraar er in horen wat hij wil. Maar wat hij wel doet is, hij geeft mensen hoop. Hij wijst de luisteraar erop dat er dingen kunnen veranderen. Een beetje ‘samen staan we sterk’, een beetje ‘Che Guevarra’. Met zijn ‘World revolution’ suggereert of wenst hij een wereldwijde revolutie, maar hij roept het niet op. Hij wil geen 240 uur taakstaf aan zijn broek. Ook in ‘Rebellion rises’ roept hij niks op maar hij benoemt dat de rebellie toeneemt. Dat kan zowel een constatering zijn als een wens. Ik denk het laatste. Maar als de kloof tussen burger en overheid toeneemt dan leidt dat inderdaad op een gegeven moment tot rebellie, tot anarchie en ja uiteindelijk tot een burgeroorlog.

Dat laatste zal Ziggy heus niet wensen, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Ziggy graag het een en ander ziet veranderen, desnoods met een revolutie. Hij wordt zelfs nota bene aangemoedigd door zijn achtergrondzangeressen in ‘High on life’: Go Ziggy, Go Ziggy.

Luister maar eens.