Down The Road Wherever

Het Album van de Week van week 51-2018 is::

Down The Road Wherever… – Mark Knopfler

Beluister via Spotify

Het negende studioalbum van deze veteraan klinkt als behang als je hem de eerste keren beluistert. Zeker als je het op de achtergrond hebt aan staan. Vertrouwd Dire Straits geluid. Maar luister je bewust, met niks anders dan deze muziek uit je headphones dan hoor je een heel ander album. Nog steeds prettig om te luisteren en vertrouwd geluid maar wel met veel variatie en diepgang.

Het is een lang album, het lijkt maar niet op te houden, 16 liedjes en sommige best lang. Echte toppers heb ik nog niet ontdekt, ook ‘Trapper Man’, dat nu in de Jaderlandse Top 40 staat is niet persé een hoogstaand werk. Maar als album in zijn geheel is het zeker sterk. Om het album goed te beoordelen moet je het gewoon vaak genoeg horen.

Maar ook bij de eerste keer luisteren klinkt het niet slecht maar komt het nog niet goed tot zijn recht. Vertrouwd klinkt het wel, niet alleen vanwege het Dire Straits geluid, maar ook omdat Mark Knopfler niet overal origineel is geweest, dat wil zeggen hij heeft wat geleend zullen we maar zeggen. Overduidelijk hoor je halverwege ‘Just A Boy Away From Home’ het ‘You’ll Never Walk Alone’, van wie was het ook al weer, Lee Towers. Welnu bij het hoofdstuk Covers op deze site vind je hoe het precies zit. Pink Floyd heeft het ook wel eens geleend. En ook het nummer ‘Back On The Dancefloor’ is niet geheel orgineel. Of Mark het zelf doorheeft weet ik niet. Als je goed luistert, hoor je ‘The Letter’ van de ‘The Box Tops’ uit 1967. Een liedje dat nog geen 2 minuten duurt en voor mij het ultieme bewijs dat een goed liedje best heel kort kan zijn.

‘One Song At A Time’, en dat is dan weer een wat langer nummer, het langste van het album, is ook een goed nummer. Een van de leukste van het album. De titel van het album zit in de tekst van dit nummer.

Nooit eerder gehoord is een Mark Knopfler die op een bijna rap-achtige manier ‘zingt’ of bromt. En dat doet hij op het nummer ‘Nobody Does That’. Het is meer R&B, beetje funk. beetje disco. Saxofoon er bij. Dat verwacht je niet van een Brit van zijn leeftijd. Hoewel, bij Dave Stewart zou het prima passen. In ieder geval is het wel een opvallend nummer, best aardig ook.

En zo staan er wel meer aardige nummers op. Zijn muziek is prima als achtergrond te gebruiken, geen probleem. Hoge vocale uithalen daar zul je Mark Knopfler niet op betrappen. Ook zijn virtuoze gitaarspel is op dit album redelijk ingetogen. Maar als kwalificatie ‘goede achtergrondmuziek’ doe je deze vakman te kort. Er zitten veel subtiele elementen in de diverse nummers. Neem de moeite het album wat vaker en bewuster te luisteren, laat je meenemen op zijn muzikale reis, ‘Down The Road Wherever… ‘, en de reis zal heel aangenaam zijn.