forgotten sons

Ook zo’n nummer dat ik altijd al mooi vond, en naarmate ik hem vaker hoor wordt het eigenlijk steeds mooier. En dan heb ik het niet over 10 of 20 keer, maar echt over 150 keer minstens. Het is als goede wijn.

Het is een politiek nummer, iets over IRA toestanden in Noord-Ierland, maar dat interesseert mij niet zoveel. De tekst vind ik wel mooi, maar meer in poëtische zin, in samenhang met de muziek, in alle delen van het stuk. En dat is nogal gevariëerd.

Het begint het opzoeken van de juiste zender op de radio. Iemand vraagt op een gegeven moment “do you?” en dan begint het eerste gedeelte, nogal rauw en bombastisch. Het middengedeelte nog bambastischer, wat minder melodieus en wat meer lyrisch, zoals bij “minister minister care for your children, order them not into damnation to elemite those who would trespass against you” etc.

Na het “Amen… Halt who goes there – Death! approach … friend” komt het laatste gedeelte, symfonsich, fraai gitaarwerk en mooie lyrics. Meesterlijk. Na het heel veel luisteren van Marillion nummers blijft deze over als beste.