The Final Cut
Het Album van de Week van week 2-2019:
The Final Cut – Pink Floyd
| #2.3 | #1.2 | Album – Artiest | aantal tracks | tijd | Land | Jaar | Genre | Producer |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 42 | – | The Final Cut – Pink Floyd | 13 | 43.13 | GB | 1983 | Progressive Rock | R. Waters, J. Guthrie, M. Kamen |
The Final Cut, het laatste album van Pink Floyd met Roger Waters. Het is een album dat anders is dan alle andere Pink Floyd albums. Het heeft meer overeenkomsten met het eerste solo album van Roger Waters. Niet zo gek, David Gilmour had op deze Final Cut niet zoveel in te brengen. Zijn solo’s zijn fantastisch daar niet van, maar praktisch alle nummers zijn geschreven door Roger Waters, productie is ook van Waters met onder meer Michael Kamen. En die Michael Kamen is ook degene die verantwoordelijk was voor de productie en arrangement van “The Pros And Cons Of Hitchhiking”, het Rogers Waters album waar ik zojuist op doelde. Dus het is goed verklaarbaar dat deze albums zoveel op elkaar lijken. Zit ook maar ruim een jaar tussen de release van deze albums.
Het is net als “The Wall” in behoorlijke mate een one man show van Roger Waters, David Gilmour was er daarom ook wel een beetje klaar mee zo kan ik me voorstellen.
Het is een album dat nog niet heel lang deel uitmaakt van mijn collectie. Ik kende de titel en enkele nummers die ik maar matig kon waarderen: “The Fletcher Memorial Day” en “When The Tigers Broke Free”. Maar een jaar of 5 geleden ben ik hem gaan beluisteren, best wel vaak ook en dan blijken genoemde nummers toch best heel erg sterk, net als het hele album trouwens. Sterker nog, als je mijn laatste Album Top 500 er op naslaat dan kun je zien dat dit album met nummer 42 de hoogste Pink Floyd notering is. Eerder genoemde solo album van Roger Waters staat echter nog een stuk hoger, dat wel.
Beide zijn concept albums. Misschien niet officieel maar in mijn beleving echt wel. “The Final Cut” gaat nogal veel over de oorlog, en in dit geval bedoelt de Brit de Tweede Wereldoorlog. Het is heel persoonlijk geworden, met name “When The Tigers Broke Free”, waarin Roger Waters vertelt hoe zijn vader is omgekomen. Maar ook andere nummers op dit album gaan over de oorlog waarbij je al luisterend toch ook beelden van oorlogsgraven ziet opdoemen. Niet echt opgewekt allemaal.
Maar wel een sterk album. Waarom uitgerekend deze week het album van de week. Er staat momenteel niks van Pink Floyd of Roger Waters in de Jaderlandse Top 40. Nee dat klopt, maar dat hoeft ook niet. Het is januari en ik ben een paar jaar geleden begonnen dit album te beluisteren en dat begon een keer in januari. Het jaar erop toen het januari werd draaide ik het weer, en het jaar daarop ook. Een soort traditie bijna, ik heb dat met wel wat meer albums, dat zult nog wel merken.
Een advies hoe je dit album niet moet beluisteren is als achtergrondmuziek. Het kan wel maar daar is het eigenlijk niet geschikt voor. Het heeft te veel rustige momenten, als het volume laag staat wil je het harder zetten. Dan komt er vervaarlijk een luide passage waar je van schrikt en dan moet het volume weer lager. Komt natuurlijk vaker voor op Pink Floyd albums. ‘s Avonds in bed kan ook, bij de rustige passages doemel je in slaap, waarbij je weer wakker schrikt bij het plotselinge harde trommel- en gitaarwerk. Maar er zijn veel omstandigheden waarbij je het prima kunt beluisteren. Bijvoorbeeld in de auto, waarbij het fijn is als je een goede installatie in je auto hebt. En als je elektrisch rijdt heb je geen bijgeluiden en kun je de rustige gedeeltes goed horen met veel subtiele tonen die echt iets doen met sfeer waar je in terecht komt. Het is beter om geen medepassagier in je auto te hebben zodat je dan helemaal op kunt gaan in de muziek. Je hoeft het volume ook niet lager te zetten als de luide gedeeltes komen, je kunt van de bombast des te meer genieten. Volume doet sowieso heel veel met de muziekbeleving. Daar ga ik binnenkort nog eens een aparte column over schrijven.
We moeten de invloed van David Gilmour niet helemaal uitvlakken. Hij drukt natuurlijk enorm zijn stempel op het werk door zijn sublieme en herkenbare gitaargeluid (een instrument dat ontbreekt op het meest recente album van Roger Waters). En Gilmour schrijft mee met toch een van de aardigste nummers op het album, “Not Now John”, heel catchy. Toch heel anders als die oorlogsnummer zoals “The Gunner’s Dream”, “One Of The Few”, “The Post War Dream”, en eerder genoemde nummers. Ook mooi maar het is wel erg veel oorlog.
Oorlog tussen Waters en Gilmour was het nou ook weer niet, maar echt vriendelijk zijn ze niet uit elkaar gegaan. Tot serieuze samenwerking is het na “The Final Cut” tussen de 2 nooit meer gekomen.