The Healing Game

Het Album van de Week van week 15-2019:

The Healing Game – Van Morrison

Beluister via Spotify

Behalve het Album van de Week heeft Van Morrison ook de Week Alert, met ‘Rough God Goes Riding’, de openingstrack van dit album. Zo’n simultane verering probeer ik meestal te vermijden maar soms komt het zo uit. Het is ook geen probleem. Van treft het dit jaar want in februari had hij ook al een Album van de Week, namelijk met ‘Moondance’. Echt een oudje.

Nu is deze ‘The Healing Game’ ook niet meer zo nieuw maar de aanleiding is dat ik er op werd geattendeerd dat er een nieuw album van Van uit zou zijn. Ik dacht even dat dit echt een 2019 album was en zo heb ik hem ook beluisterd. Helemaal bij de tijd die man, dacht ik. Wat blijkt, het album is opnieuw uitgekomen, in de Deluxe uitvoering. Dan zijn het ineens 44 tracks in plaats van de originele 10.

Nou doe mij maar gewoon die met alleen de 10 originele nummers uit 1997. Die overige 34 tracks is voor de echte fans misschien leuk, maar voor zo’n gelegenheidsluisteraar zoals ik kunnen ze gestolen worden. Ik kan me niet overal in gaan verdiepen. Bij Moondance had hij ook al zo’n Deluxe Edition met meer dan 40 nummers die ik echt niet allemaal voor mijn plezier ga luisteren, maar die wel voor dat je het weet in je Spotify bibliotheek staan opgeslagen, en die je dan 1 voor 1 gaat deleten, kost even tijd, totdat je zoon langskomt als je bijna klaar bent en laat zien hoe het veel sneller kan…

Een echte fan ben ik dus niet. In 1997 is dit album me geheel ontgaan. Toen stond ik helemaal niet open voor dit soort muziek. Misschien door het ouder worden of door smaakontwikkeling ben ik Van toch gaan waarderen. Het is heerlijke rustige muziek voor op de achtergrond, maar ook om bewust naar te luisteren. Het moet doorgaan voor Folk Rock, maar er zit ook heel veel Soul in, en Jazz, en Blues. Veel herhaling van frases. Doen wel meer artiesten. Daar kun je verschillend over denken. Je kunt het zien als zwaktebod, zo van kunnen ze niet meer bedenken. Maar als het prettig klinkt, en dat is in het geval van Van zeker zo, is het niet zo’n probleem lijkt me. Je komt zo een beetje in een trance. En zijn boodschap komt in ieder geval goed over, de bekende ‘kracht van herhaling’.

Een goede zanger is Van Morrison niet. In ieder geval heeft hij geen sprankelende zangstem met een groot bereik. Maar hij weet wel bij heel veel mensen een raak gevoel over te brengen en om die reden is hij toch een goede zanger. Dat hebben wel meer zangers, daar kan ik talloze voorbeelden van noemen maar dat ga ik niet doen. Wat de zangpartij kracht bij zet is de achtergrond zangeres. De lieflijke stem van Katie Kissoon maakt het romantischer en prettiger om naar te luisteren.

Maar de echte hoogtepunten vind ik persoonlijk de saxofoonpartijen. Er klinkt zowel een bariton als een tenor saxofoon en beide gaan af en toe flink tekeer. En dat inspireert mij om weer eens een versie 2 van de Saxofoon Top 100 te maken. Daar gaat Van zeker met één of meerdere nummers van dit album in terecht komen. Het wordt hoog tijd dat die lijst er komt, versie 1 is al weer van bijna 6 jaar geleden. Ik kan alleen niks beloven. Luister gewoon naar dit album en dan hoor je genoeg saxofoons. Harmonica trouwens ook.