The Show Must Go On

Het Album van de Week van week 16-2019:

The Show Must Go On – Leo Sayer

Beluister via Spotify

‘Entrance Of The Gladiators’ zal u hoogstwaarschijnlijk niets zeggen. Ook wel genaamd ‘Grande Marche Chromatique’. Het is een militaire mars uit 1897 van de Tsjechische componist Julius Fucik. Nog steeds geen idee? Tot dat u het hoort. Het is een overbekend deuntje meestal geassocieerd met het circus. Het is ook het begin van het lied dat de titel draagt van dit compilatie album: ‘The Show Must Go On’.

Het was de eerste hit van Leo Sayer en dat was in 1973. Een treurig liedje dat niet over het circus gaat ook al staat hij het wel verkleed als treurige clown te zingen en ook al begint het met circus muziek: ‘Entrance Of The Gladiators’ dus. Maar wel een goeie binnenkomer.

Tegen mijn gewoonte in kies nu eens voor een verzamelalbum als album van de week. Maar dit was voor mij een soort van kennismakingsalbum waar meteen al zijn hits op staan. Hij maakt nog steeds muziek en heeft zeer onlangs ook nog een nieuwe plaat uitgebracht maar daar moet nog wel even aan wennen.

Het verzamelalbum ‘The Show Must Go On’ bevat 36 liedjes van Leo Sayer. Is dat niet een beetje veel? Nee hoor helemaal niet. De CD kocht ik een aantal jaren geleden in het voorjaar en sindsdien draai ik hem ieder jaar in deze periode. Vandaar dat het nu album van de week is. Er staan heel veel bekende nummers op waarvan je niet vermoedde dat ze ook van zijn hand zijn.

‘Giving It All Away’ en ‘One Man Band’ bijvoorbeeld kennen we van Roger Daltrey van het Album ‘Daltrey’ uit 1973. Deze nummers staan ook op Leo Sayer’s 2e album ‘Just A Boy’, een frase uit het nummer ‘Giving It All Away’. Kent u vast. Alleen wie coverde en van wie was het origineel? Goede vraag. Leo Sayer schreef het samen met David Courtney, voor Roger Daltrey dus van hem is het origineel. Het album ‘Just A Boy’ is van 1974 dus coverde Leo Sayer de nummers die hij deels zelf heeft geschreven. Deze logica heb ik niet zelf bedacht maar ik vind het wel uitstekend hanteerbaar. Het is dezelfde logica die Arnold Rypens hanteert in zijn ‘Originals’ boeken.

Er staan nog wel een paar covers op: ‘Unchained Melody’ natuurlijk, ‘Reflections’ van de Supremes (Holland-Dozier-Holland), ‘When I Need You’ van Albert Hammond, ‘Raining In My Heart’ van Buddy Holly. Nu stop ik hoor anders doe ik Leo Sayer te kort. Hij is zelf een uitstekend songwriter en heeft ook veel nummers voor anderen geschreven.

Heel vaak schrijft hij alleen de tekst, zo ook bij het nummer ‘Orchard Road’, vind ik persoonlijk zijn sterkste nummer. Al vind ik ‘Train’ en ‘An Englishman In The USA’ ook heel goed. En die laatste is geen cover van Sting want dat was ‘An Englishman In New York’.

‘Orchard Road’ dus. Welke hij bedoelt weten we niet. Waarschijnlijk niet die in Singapore of in Illinois. Zijn ex-vrouw verhuisde naar Churchfield Road ergens buitenaf in Londen. Die zal hij wel bedoelen en om privacy redenen veranderde hij de naam in Orchard Road wat ook makkelijker zingt dan Churchfield Road.

Het is ook een lied waar je heerlijk op kan schuifelen. Zo weet ik uit eigen ervaring. Lagere school 6e klas, je weet niet wat je overkomt, op een warme zomeravond lekker zweterig tegen elkaar aan, met een leuk meiske waar je verder niks mee hebt. Maar plezierig was het zeker.

Vele malen beter dan ‘Thunder In My Heart’, al doen de titels precies andersom vermoeden. Er staat als afsluiting van dit verzamelalbum nog een soort verlengde discoversie van ‘Thunder In My Heart’ op de plaat, maar dat had van mij niet gehoeven.

Ik had liever gezien dat ze op het album eindigde zoals ze begonnen, met het toepasselijke ‘The Show Must Go On’. Maar ja, Leo Sayer is natuurlijk geen Queen.

The Show Must Go On