The Medicine Show

Het Album van de Week van week 17-2019:

The Medicine Show – Melissa Etheridge

Beluister via Spotify

Het is misschien een rare vergelijking maar voor mij is Melissa Etheridge in bepaalde opzichten de vrouwelijke Bruce Springsteen. Dat zal ik moeten uitleggen en daar zal niet iedereen het mee eens zijn. Het is namelijk zo dat zowel Springsteen als Etheridge (tot een paar jaar geleden) bijna al hun nummers zelf schreven. Maar dan in zijn geheel, dus zowel tekst als muziek. Loop hun albums maar na: bijna op alle albums van deze artiesten staat ‘All songs written by’ of ‘All songs composed by’ en dan hun betreffende naam erbij. Bij hoge uitzondering is dat anders. Ik vind dat daar vaak te weinig bij stil wordt gestaan want dat vind ik zo knap. Zeer bewonderenswaardig, hulde.

Nog een vergelijking (want ik schreef opzichten, meervoud) en dat is dat deze artiesten allebei al decennia zeer succesvol zijn zonder echt innovatief te zijn. Je kunt aan de stijl of waar dan ook aan niet horen of het een recent liedje is of van pak hem beet 30 jaar geleden. Dat is aan de ene kant vreemd omdat vaak wordt gezegd dat je met je tijd mee moet gaat (om succesvol te blijven). Aan de andere kant kun je hieruit ook misschien juist wel het succes verklaren: ze blijven dicht bij zichzelf. Dit is authentiek, dit is hoe ze zijn en hoe ze vanuit hun hart hun liedjes willen maken. En dat is ook een kwaliteit en dat hoor je terug.

De liedjes zijn stilistisch niet anders dan die van het begin van haar carrière ruim dertig jaar geleden, herhalingen zijn het niet. Ook is er nog steeds veel variatie, ook op haar net uitgekomen nieuwe album ‘The Medicine Show’, haar 15e studio album inmiddels. Veel Pop Rock, Folk Rock, Heartland Rock, Blues Rock. Vooral Rock dus, maar ‘This Human Chain’ is dan weer een R&B-achtig nummer. En het album begint met een soort Garage Rock nummer, meteen het titelnummer ‘The Medicine Show’. Het moet een meezinger worden, leuk voor concerten maar gelukkig hoef ik daar niet heen. Wat een verschrikkelijk nummer. Het klinkt net zo verschrikkelijk als het begrip ‘big pharma’, maar daar gaat het niet over. Het gaat over cannabis.

Gelukkig is de rest van het album wel goed. Het tweede nummer ‘Wild And Lonely’ is het beste nummer van het album. Staat ook niet voor niets nu op nummer 1 in de Jaderlandse Top 40. Het is een nummer met veel power, drums en gitaren en mooie overgangen. Strakke gitaarpartijen die soms doen denken aan The Edge van U2 en dat is natuurlijk een compliment.

Ook prima nummers zijn ‘Faded By Design’, dat ook in de Jaderlandse Top 40 staat, ‘Woman Like You’ en de ballad ‘Here Comes The Pain’. Nu ben ik niet zo’n tekstluisteraar maar een aantal frasen maakten dermate indruk dat ze me nog steeds bij blijven: In ‘Faded By Design’ zingt ze ‘Don’t call a doctor, the cure is in mind’. Je kunt daar associaties met een psychiater bij krijgen, maar ik moest juist denken aan Socrates. Omdat ik daar om hele andere redenen de laatste tijd wat meer mee bezig ben. Verander alleen het woord ‘cure’ in ‘answer’, want de kennis zit in je hoofd, en die kom je alleen te weten als de juiste vragen gesteld worden. Een van de andere zinnen die me bij was gebleven was in het slotnummer ‘Last Hello’ waarin ik hoorde: ‘What started first as a confusion is turning into revolution’.

Die laatste zin is toepasselijk in meerdere contexten maar ik hoop niet dat het van toepassing zal zijn op de muziek van deze zangeres. Hopelijk is het nummer ‘The Medicine Show’ een incident en geen inluiding van een andere richting, een revolutie, want dan doe ik niet meer mee. Laat Melissa Etheridge het maar gewoon houden bij het soort muziek dat ze al ruim 30 jaar maakt.