A Solitary Man

Het Album van de Week van week 29-2019:

A Solitary Man – Jonathan Jeremiah

YOUR TEXT

Afgelopen weekend was er het North Sea Jazz Festival. Heb er niks van meegekregen. Wel weet ik dat Joe Jackson en Burt Bacharach er optraden. Oud tot zeer oud zeg maar. Maar wel goed. Of er nog leuke verrassende onbekende artiesten tussen zaten geen idee. Zou maar zo kunnen, zoek ik uit.

In de editie van 8 jaar geleden zat er wel degelijk een briljantje bij. Jonathan Jeremiah heeft mij toen overdonderd. Zijn debuutalbum ‘A Solitary Man’ is een zeer sterk album, heb ik helemaal grijs gedraaid in de zomer van 2011. Mijn gezin had er op een gegeven moment wel een beetje genoeg van. Falco ook veel gedraaid, konden ze een stuk beter waarderen die jongens van mij.

‘Heart Of Stone’ was zo’n nummer waar je helemaal verliefd op kunt worden. Talloze keren heb ik hem ‘s morgens op mijn iPod in de tent herhaald. Moest hem ook even aan mijn vrouw laten horen. Ze vond het ook mooi, gelukkig heeft ze de titel niet letterlijk opgevat.

De man heeft zo’n heerlijk warme oprechte gevoelige stem, zwoel, dat ook. De harmonieuze klanken brengen je in een heel aangename sfeer, een plek waar je graag wil zijn en blijven en waar je helemaal buiten jezelf treedt. Als je de rust hebt en je doet je ogen dicht ga je helemaal in deze muziek op, en het blijft gelukkig niet bij die 3 à 4 minuten van dat ene liedje maar het gaat door in het volgende nummer. Maar na nog geen 37 minuten is het wel helaas over. Maar dan heb je wel een gevoel van ‘wat is mij in godsnaam overkomen?’.

Dat heb ik niet met veel albums. Ook niet met zijn latere albums. ‘Gold Dust’ was nog wel heel goed. Maar zijn ‘Oh Desire’ en ‘Good Day’ waren toch behoorlijk teleurstellend. Vorig jaar had ik het plan om die laatste, toen pas uitgekomen album ‘Good Day’ als album van de week te bombarderen. Het is hem niet geworden helaas. Ja ik vond hem gewoon niet goed genoeg.

‘A Solitary Man’ daarentegen is een meesterwerk. Een van de beste debuutalbums aller tijden. Staat niet voor niks op nummer 12 van mijn huidige Album Top 500 Aller Tijden. De openingstrack is meteen al heel sterk, ‘If You Only’. En ‘How Half-Hearted We Behave’ ook van uitzonderlijke klasse. Het titelnummer ‘A Solitary Man’ ook heel goed, de rest is qua compositie net wat minder, maar voor mij is het album meer iets om in zijn geheel te draaien, dan wordt het echt magisch.

Waar het door komt weet ik nog steeds niet precies. De violen hebben er zeker mee te maken. Maar die hoor je ook bij heel veel andere artiesten, maar dan op een zodanige manier dat het overdreven klinkt, niet echt, zonder oprechte bedoeling, niet authentiek. Bij Jonathan Jeremiah klinken de violen samen met piano en ingetogen slagwerk heel harmonieus authentiek. Ik had het straks over Burt Bacharach, met zijn muziek is de sfeer nog wel een beetje te vergelijken. Net zo zwoel en oprecht.

Je zou het niet zeggen maar ik ben niet iemand die hitlijsten in de gaten houdt. Maar nu was ik wel even geïnteresseerd hoe Jonathan Jeremiah het sinds zijn doorbraak in de hitlijsten doet. Welnu, bar slecht. In zijn thuisland Groot-Brittannië is het helemaal een drama. De enige landen waar hij nog een beetje scoort zijn met name België en in mindere mate Nederland. Voor Bureau Jaderland maakt dat gelukkig niet uit, we blijven zijn muziek omarmen.

Maar jammer is het wel. Zo blijft hij een ‘solitary man’.