Braver Than We Are

Het Album van de Week van week 38-2019:

Braver Than We Are – Meat Loaf

YOUR TEXT

Dit is weer zo’n album dat voor mij bij de maand september hoort. Niet zo erg dat ik het de rest van het jaar kan aanhoren, maar toen hij uit kwam hem ik hem gewoon heel veel gedraaid, september 2016. Hij hoort gewoon bij die maand in dat jaar. Is voor mij heel makkelijk te onthouden, we gingen toen net verhuizen. Juist in die maand hadden we 2 huizen en moest er in hele korte tijd heel veel gebeuren. Ik heb toen heel vaak tussen het oude en nieuwe huis heen weer moeten rijden, en meestal had ik dit album op staan in de auto. Ik moest er echt vaak heen, ook van mijn werk even tussendoor, met aannemer en installateur overleggen. Moest soms middernacht nog even terug, om de vochtvreters te verplaatsen. Dat dikke stucwerk moest toch echt droog zijn voor de schilder kwam.

Dat zijn van die ankers, associaties waarvan ik er in mijn leven talloze heb. Mensen merken wel eens op dat ik zo’n goed geheugen heb. Dat klopt en muziek speelt daarin een belangrijke rol. Heel veel muziek beleef ik in een bepaalde periode. Gebeurtenissen die in die periode gebeuren link ik aan de muziek en zo onthoud ik dat. Is dat belangrijk? Welnu, handig is het wel, en voor zover ik dat cultiveer is dat gewoon mijn manier van leven. In zekere zin cultiveer ik die periode-muziek-associatie wel degelijk, gezien de wekelijkse Jaderlandse Top 40.

September 2016 kwam deze lijst niet wekelijks uit, maar toch stond het hoofdnummer van dit album wel op nummer 1 in de lijst. Het was één van de spaarzame uitgaven die tijdens het zogenaamde interbellum uitkwamen.

‘Going All The Way Is Just Start (A Song In 6 Movements)’, zoals dit betreffende nummer voluit heet, is echt een topnummer. 11 en halve minuut is wel lang maar het verveelt geen seconde. Over dit nummer heb ik al eens een heel verhaal geschreven dus dat ga ik hier niet herhalen. Behalve dat ik het echt bijzonder vind dat 39 jaar na ‘Bat Out Of Hell’ en ‘Paradise By The Dashboard Light’ met min of meer dezelfde mensen weer zo’n fenomenaal nummer gemaakt wordt. Behalve Meat Loaf was niet alleen Jim Steinman erbij, voor de compositie natuurlijk, maar ook beide dames wiens leven veranderde door ‘Paradise …’. Ellen Foley, de echte zangeres en Karla DeVito, die in de clip, zingen allebei op ‘Going All The Way …’. Dat Ellen Foley kan zingen wisten we, maar Karla DeVito kan er ook wat van. En je hoort bijna geen verschil. Ze moeten al ergens in de zestig zijn maar zingen als jonge meiden, geweldig. Alle reden voor een hoge, echt hoge notering in mijn Jaderlandse Top 5000, in de laatste versie op nummer 4!

Staan er verder nog goede nummers op behalve ‘Going All The Way …’? Jazeker, maar het kan niet allemaal geweldig zijn. Het een na beste is ‘Souvenirs’. Ook heel lang, zoals we van Meat Loaf en Steinman gewend zijn: ruim 8 minuten. Wat heel erg in het oog, nee in het oor springt is de saxofoon. Ze gebruiken de sax als een heerlijk scheurijzer. Als er weer een Saxofoon Top 100 komt, en die komt steeds dichterbij, dan staat dit ‘Souvenirs’ natuurlijk hoog in die lijst.

Wat op heel veel nummers op valt is dat Meat Loaf niet meer zo vloeiend zingt als vroeger. Hij zingt alsof hij een hersenbeschadiging heeft opgelopen, en dat kan maar zo zijn. De man heeft heel wat meegemaakt. Het valt al meteen bij het eerste nummer op. Een a-typisch Meat Loaf nummer, grappige tekst dat wel, maar zeker niet het beste.

Zijn vocalen zijn niet meer op zijn best maar zijn muziek en het geheel is nog steeds fantastisch. Zijn vocale beperkingen worden zeker goed gemaakt door een aantal zangeressen die hij ingehuurd heeft, zoals eigenlijk gebruikelijk. Stacey Michelle en Cian Coey. Eerstgenoemde zingt op zowel ‘Speaking In Tongues’ en op ‘Loving You Is A Dirty Job (But Somebody’s Got To Do It)’. En die laatste kennen we nog van Bonnie Tyler, die dat begin jaren 80 al eens zong met Meat Loaf. Een ander nummer van Bonnie Tyler, maar dan die zij solo zong, komen we tegen in ‘Skull Of Your Country’. Dat zingt Meat Loaf hier samen met Cian Coey. Kent u niet? Nee ik ook, totaal onbekend. Maar haar stem is mooier dan die van Bonnie Tyler. ‘Turn Around’ zingt ze, ‘Turn Around Bright Eyes’. Het is natuurlijk van het favoriete lied van Gerard Ekdom, ‘Total Eclipse Of The Heart’, maar dat zingt ze niet. Stukje zelfplagiaat noemen we dat, weliswaar niet van Meat Loaf maar natuurlijk wel Jim Steinman.

Verder staan er nog een paar ADHD nummers op zoals ‘More’, ‘Godz’ en als afsluiter ‘Train Of Love’. Zijn geen geweldige nummers maar op zich ook niks mis mee. Maar ze geven op een of andere manier wel body aan het album, het maakt het wel een soort uitgebalanceerd samenhangend geheel. Is dit het beste album van Meat Loaf? Nee, aan ‘Bat Out Of Hell’ kan het nog lang niet tippen, al is ‘Going All The Way…’ inmiddels wel zijn beste nummer.