Guitar Gangsters & Cadillac Blood

Het Album van de Week van week 4:

Guitar Gangsters & Cadillac Blood – Volbeat

Beluister via Spotify

De band Volbeat ken ik nog niet zo lang en daar schaam ik me nog net niet voor. Ik had er graag eerder kennis mee gemaakt. Het is aan een zakenrelatie te danken dat ik ze nu wel ken. Het heeft geresulteerd in een Jaderlandse nummer 1 hit, “Still Counting”, dat begint met de geestige tekst met zelfspot, of zelfkennis: “Counting all the ass holes in the room, I’m definitely not alone”.

Afgaand op de luistercijfers van Spotify lijkt dit “Still Counting” hun signature song en het is een hele stoere plaat. Het begint weliswaar met een soort van reggae ritme, maar daarna beginnen de snoeiharde gitaren en metal-achtige drum-partijen. De manier van zingen is precies zoals James Hetfield zingt. Als je het niet zo weten zou je denken dat hier Metallica aan het werk is. Net zoals Greta Van Fleet op Led Zeppelin lijkt, lijkt Volbeat op Metallica. Ze zijn het niet, maar de invloeden liggen er dik bovenop. En daar is niks mis mee. Hoewel zowel Led Zeppelin en Metallica absolute topbands zijn, vind ik hun volgelingen eigenlijk beter.

Ik heb zelf nooit zoveel op gehad met Metallica. Ik ken het allemaal wel, draait het zo nu en dan. Maar, zo valt ook zeker uit mijn muzieklijsten op te maken, een fan ben ik niet. Van Volbeat echter kan ik het allemaal veel beter hebben. Waarom weet ik niet precies. Ik denk dat Metallica in alles veel harder is en bij Volbeat hoor je veel meer contrast. Meer afwisselingen, stukjes pop, reggae, hillbilly. En dat maakt het veel leuker, leuker om naar te luisteren. Metallica is daarbij te serieus, te agressief. Volbeat is vaak net zo hard, maar ook luchtig en met humor.

Het lijkt me humor om mijn ouders Volbeat eens te laten horen. Naast Metallica is Volbeat namelijk ook fan van de helden van mijn ouders vroeger: Elvis Presley (moeder’s idool) en Johnny Cash (vader’s idool). Beide zangers zongen ooit “I’m So Lonesome I Could Cry” van Hank Williams. En Volbeat covert dit nummer ook zo is te horen op dit album. Een luchtig stukje jaren 50 Rockabilly. Ook in andere nummers op het album hoor je deze stijl terug. Een beetje nostalgie mag best.

Je zou het niet direct herkennen maar dit “Guitar Gangsters & Cadillac Blood” is een soort concept album, net als het Album van de Week van 2 weken geleden. In ieder geval de helft van de liedjes hebben een gezamenlijk verhaal, dat een voortzetting is van eerder uitgebracht materiaal. Het verhaal wordt voortgezet in latere albums en ook de cover sluit aan op dit thema. Waar het over gaat? Geen idee, ik luister alleen maar naar de muziek. Als je het wilt weten, luister naar de tekst, pak desnoods de lyrics erbij, vast wel ergens te googlen, want die Michael Poulsen is niet altijd even goed te verstaan met al die gierende gitaren op de voorgrond.

Alleen al de wetenschap dat er meerdere verbanden zijn tussen de liedjes onderling en met vroegere en latere nummers, geeft iets extra’s aan de statuur van het album en de band. In plaats van leuke op zichzelf staande nummers wordt het album daardoor meer een hoorspel, of podcast zoals dat tegenwoordig heet. Wie weet gaat ze er ooit een film van maken. Zo’n titel “Guitar Gangsters & Cadillac Blood” is natuurlijk ook vreemd als daar verder helemaal geen verhaal achter zou zitten. Nieuwsgierig geworden intussen? Zet hem op!