Lucky Numbers

Het Album van de Week van week 6-2019 is:

Lucky Numbers – Dave Stewart

Beluister via Spotify

Het voorafgaande album van Dave Stewart, ‘The Blackbird Diaries’ uit 2011, was me bijzonder goed bevallen. Dan mag ik verwachten dat zijn volgende album ook in de smaak zal vallen. Te meer Dave Stewart niet echt vernieuwend is, en inderdaad, ‘Lucky Numbers’ is ook een prima album, heel prettig om naar te luisteren. Beetje ouwe lullen muziek natuurlijk, maar daar is niks mis mee.

Vernieuwend is Dave Stewart vroeger wel geweest. Vroegah, in de jaren tachtig, met de Eurythmics en ook wel solo, maar dat is lang geleden. Tegenwoordig maakt David A. Stewart vooral blues-geënte muziek. Beetje rock, beetje country. Daar zal hij zich toch het lekkerst bij voelen. En dat moet je volgens mij als artiest ook gewoon doen, en of het goed verkoopt moet je je eigenlijk niet interesseren. Dan krijg je de eerlijkste muziek, recht uit je hart, en dat hoor je terug. Maar commercieel succesvol is hij er niet echt mee, is mijn indruk, en wij van Bureau Jaderland vinden dat ook helemaal niet belangrijk.

Hij maakt gebruik van een heel aantal gastzangeressen waar nog nooit iemand van gehoord heeft. Martina McBride (de vrouw van de producer van het album, John McBride), Vanessa Amorosi, Ann Marie Calhoun, Laura Michelle Kelly, Karen Elson, Holly Quin Rah, en niet te vergeten The Ringmaster’s Choir. Toe maar. Erg gezellig al die vrouwelijke vocale inbreng. Maar het gezelligste nummer, waar dan geen van die dames in voor komen, is ‘Why Can’t We Be Friends’. En dat is geen cover van War uit 1975, zoals de titel doet vermoeden. Het is zoals alle nummers op dit album, gewoon door Dave eigenhandig geschreven. Maar er zijn passages die toch echt doen denken aan andere nummers. Zoals ik al elders op deze site weleens heb vermeld heeft het intro van ‘Every Single Night’ erg veel weg van het intro van ‘Holiday’ van Madonna. En enkele coupletten van ‘You And I’ lijken erg veel op ‘Neues Vom Trickster’ van Tocotronic, maar die band zal Dave Stewart waarschijnlijk helemaal niet kennen. In datzelfde ‘You And I’ lijkt ook een fragment te zitten van ‘You’ll Never Walk Alone’ maar dat is maar heel kort.

En ‘Nashville Snow’ lijkt qua melodie best wel veel op ‘Rhinestone Cowboy’ van Glenn Campbell. Dat nummer moet hij wel kennen, en het lijkt er af en toe zelfs zoveel op dat je hem er van verdenkt het opzettelijk te hebben gebruikt, al is niet duidelijk waarom hij dat zou hebben gedaan. Het zal wel net als Eric Clapton zijn geweest in ‘Let It Grow’ waarin hij per ongeluk een passage van ‘Stairway To Heaven’ ‘coverde’.

Zichzelf is hij wel zoals hij zich presenteert. Baardje, grote bril en hoge hoed. Origineel handelsmerk voor een artiest. Een artiest mag er best een beetje mal uitzien.

Een bijzonder nummer is ‘What Is Wrong With Me?’ dat hij samen zingt met The Ringmaster’s Choir en Vanessa Amorosi. Het nummer begint vrij rustig maar eindigt toch in uitbundige zangpartijen. Een gospelkoor uit Alabama is er niks bij. Het nummer stijgt momenteel hard in de Jaderlandse Top 40.

Over het geheel genomen is het een echt onvervalst Dave Stewart album, maar net niet zo goed als zijn vorige. Op ‘Lucky Numbers’ staan toch net een paar iets te suffe country-achtige nummers. Het album is al weer ruim 5 jaar oud dus het wordt tijd voor een nieuwe. In de tussen tijd zijn er wel albums van hem verschenen, maar niet met nieuw werk. Zijn laatste heet ‘Nashville Sessions’ en dat heeft niks te maken met ‘Nashville Statements’, even voor de goede orde.

De man is intussen al aardig op leeftijd. Net als veel andere artiesten die onlangs een Album van de Week hadden, zoals Van Morrison, Mark Knopfler, John Hiatt, Rod Stewart, Bruce Springsteen. Het mooie van die gasten is, ze blijven maar doorgaan. Laat dus maar komen die opvolger.