Scorpions Revisited

Het Album van de Week van week 22-2019:

Scorpions Revisited – Uli Jon Roth

Beluister via Spotify

Het is nog niet zo lang geleden dat de naam Uli Jon Roth mij iets zij. Ook bij het grote publiek zal hij niet zo bekend zijn, behalve misschien in Duitsland. Hij blijkt in de jaren zeventig een gitarist te zijn geweest bij de bekende Duitse hardrock band The Scorpions. Ja die kennen we wel. Ik kwam hem laatst op Spotify tegen omdat hij meegewerkt had aan een song waar ik naar op zoek was. Zijn gitaarwerk sprak mij zeer aan en dan ga ik me erin verdiepen. Hij komt uit een plaats nog geen uur rijden bij me vandaan en is geboren op de zelfde dag als iemand die ik heel goed ken. Niet belangrijk verder maar ik stuitte verder op het album ‘Scorpions Revisited’ en dat is wel degelijk een belangwekkend album.

Hij heeft dit album gemaakt in 2015 en de muziek die erop staat is allemaal een jaar of veertig oud, vanuit de tijd dat hij bij The Scorpions zat. Voor hem zelf was het maken van dit album en opnieuw beleven van deze songs een enerverende emotionele ervaring. Als uitvoerend artiest van het album is zijn eigen naam opgegeven maar hij zingt niet, hij speelt alleen de leadgitaar. Nou ja alleen maar, hij doet dat echt op meesterlijke wijze. Al het andere heeft hij over gelaten aan de jongere generatie. Zo horen we op zang ene Nathan James, een Britse hard rock zanger van de band Inglorious. Ook best een aardige band, ik kan u beloven, daar gaan we binnenkort meer van horen in de Jaderlandse Top 40. Het voordeel van deze zanger ten opzichte van de zang van Scorpions’ lead zanger Klaus Meine, is dat je de toch licht Duitse tongval kwijt bent. En hij zingt dit soort Scorpions nummers echt steengoed.

Het is wel een leuke combi, zo’n ouwe rot als Uli Jon Roth met deze jongere gasten. Meteen ook een botsing van generaties. Uli blijkt een uitgesproken kijk te hebben op de huidige manier van muziekconsumptie. Hij vindt het maar niks dat streamen en iTunes. De jongere jeugd is alleen nog maar gefixeerd op leuke liedjes die als een soort wegwerpartikelen worden geconsumeerd en veel vaker worden geskipt of weggeswipet. Typisch eigenlijk, de oude generatie die de jongere generaties meewarig observeert en met verwerpelijkheid minacht, zo van vroeger was alles beter: die jeugd van tegenwoordig. Net zoals veel volwassenen het een doorn in het oog is dat jongeren zo slecht schrijven, ook qua handschrift. Maar de nieuwe generatie hoeft misschien helemaal niet meer te schrijven omdat ze alles typen.

Toch heeft Uli Jon Roth best wel een punt. Dat streamen is op zich wel leuk, maar het is ook wel heel erg plat, liedjes moeten meteen leuk klinken anders klik je gauw door naar de volgende. Vroeger kocht je een CD, nog eerder een cassettebandje of een LP. Het klinkt wat romantisch en oubollig maar als je vroeger een LP kocht was het ook een bezit, een groot iets, waar je voor gespaard had. Wat je vaak draaide omdat je je niet iedere week een nieuwe LP kon veroorloven en ook niet altijd naar de radio wilde luisteren. Het was een belevenis de naald op je splinternieuwe album te plaatsen en vervuld van gespannen verwachting zijn op wat komen gaat. De eerste paar keer luisteren valt nog een beetje tegen omdat je er even aan moet wennen. Je kunt niet skippen want je hebt er voor betaald dus ga je het nog een paar keer luisteren, om na enige keren draaien te ontdekken dat het geweldig is. En dat kan tegenwoordig niet meer, het moet meteen goed klinken.

En wat betreft goed klinken, daar snijdt Uli Jon Roth nog een ander aspect aan. Als je een goede platenspeler hebt, en natuurlijk ook een goede versterker en luidsprekers dan komt het geluid een beetje in de buurt van hoe het bedoeld is. Maar op 12 of 16 bits CD volgens hem natuurlijk niet. Dan zul je nooit horen wat de artiesten en geluidstechnici in de studio horen. Ook met streamen en iTunes niet. Ook zegt Uli Jon Roth over deze moderne manier van muziekconsumptie dat het een doodskus is voor de articiteit van de muziekindustrie. Artiesten kunnen door de ingezakte muziekdragerverkopen geen goede boterham verdienen. Dat wil ik beste beloven maar de maatschappij verandert nu eenmaal. En waar veranderingen zijn, zijn bedreigingen èn kansen.

Als je het als artiest alleen van platenverkoop moet hebben heb je in de meeste gevallen toch een probleem. Maar als je ook mag optreden kun je misschien wel weer een goede boterham verdienen.

Uli Jon Roth heeft in de hardrock wereld gelukkig een dermate goede reputatie dat hij met optredens ook een goede boterham kan verdienen, al zal hij dat met de royalties ook vast kunnen. Het merendeel van de nummers van het album ‘Scorpions Revisited heeft hij (mede-)gecomponeerd.

Maar waar ik naar toe wil is naar zijn bezwaar dat hun muziek op de met name de CD nooit de kwaliteit haalt zoals het bedoeld is. Dan zou het een mooie missie van hem kunnen zijn om, in plaats van CD’s te verkopen e.d., de mensen naar zijn concerten te lokken. Niet dat de geluidskwaliteiten bij concerten nou altijd zo geweldig is, maar de beleving van de muziek bij een live performance, is vele malen indrukwekkender dan bij het beluisteren van je CD thuis of in de auto, zo weet ik uit ervaring. En waarschijnlijk dat de muziek dan wel overkomt zoals het bedoeld is.

Maar … dat mag dan allemaal wel zo zijn, ook in de auto of thuis klinkt dit album al zo fenomenaal goed, dat ik niet eens naar een concert hoef om heerlijk van dit prachtige album te genieten.

Tot slot nog even over zijn bijdrage aan The Scorpions. Als ik het hele oevre van deze legendarische Duitse band beluister, dan moet ik vaststellen dat ik ze op hun best vond in het midden van de jaren 70. Precies de periode dat Uli Jon Roth bij de band zat. Terwijl de succesvolste periode van The Scorpions pas daarna kwam, namelijk van 1979 tot pak hem beet 1992. Ik durf de stelling aan dat virtuoos Uli Jon Roth een zeer belangrijke bijdrage heeft geleverd aan het latere succes van die band, en misschien wel beslissend is geweest.