Screamin’ For My Supper

Het Album van de Week van week 31-2019:

Screamin’ For My Supper – Beth Hart

YOUR TEXT

Een van de beste albums ooit gemaakt, zoals u ziet in mijn Jaderlandse Album Top 500. Nog steeds. Het was deze tijd van het jaar dat ik helemaal lyrisch was van dit album en hem helemaal grijs heb gedraaid, figuurlijk dan. Al was het een jaar later dan waarin het werd gereleased.

Mijn eerste kennismaking met Beth Hart was ‘Delicious Surprise’ dat op een of ander verzamelalbum stond met nog meer ‘rockchicks’. En deze Beth Hart viel me direct op door haar manier van zingen. Lekker ruig en vol passie. Ik raadpleegde Kazaa, de opvolger van Napster. Zo ging dat toen, wie kent dat nog? En toen hoorde ik de hit ‘The L.A. Song (Out Of This Town)’. Ja die kende we wel, heb ik toch ergens van de radio meegekregen.

En nog meer fantastische nummers, eigenlijk is alles mooi op dit album. Zo mooi maakt ze ze tegenwoordig niet meer. Ook haar nieuwe single ‘War In My Head’, volgende week Weekalert, niet slecht, maar haalt het eerlijk gezegd niet in vergelijking met welk nummer op ‘Screamin’ For My Supper’.

Beth Hart is sowieso één van mijn vele favoriete zangeressen. Als ik echt eens een serieuze lijst maak met beste zangeressen aller tijden, denk ik wel dat Beth Hart op nummer 1 komt. Haar stem is zo veelzijdig, ze kan heel lieflijk, teder, zwoel zingen, om kort daarna heel ruig uit te halen, en alles zo zuiver en vol passie, dat hoor je zelden.

Ik heb haar drie keer live gezien en 1 maal heb ik haar van dichtbij mogen aanschouwen. En dan bedoel ik echt een paar meter afstand, dat ik haar op de rand van het podium zag zitten met haar orgeltje. ‘Leave The Light On’ zong ze, een immens intense beleving was het. De CD-uitvoering die je later dan nog eens hoort verbleekt bij die ervaring, hoe hard je die ook zet. Net als de ervaring van een geweldig mooi uitzicht op een bergtop, kun je ook niet op je lichtgevoelige plaat vastleggen, hoe goed je camera ook is.

De afsluiting op ‘Screamin’ For My Supper’ was, geheel in lijn met de mode die tijd, met een hidden track. ‘Favorite Things’ duurt zo te zien ruim 9 minuten. In werkelijkheid is het met een minuut of 4 klaar. Dan volgt de gebruikelijke paar minuten stilte. Tot dat je verrast moet zijn met hé er staat nog een nummer op, of waar komt dat geluid nu ineens vandaan. Gelukkig zijn ze met die onzin gestopt maar op dit album blijft het voor altijd staan.

Het typische is dat ik de hidden track het mooiste nummer van het hele album vind. En als ik alleen dat nummer wil horen, ja dat gaat eigenlijk niet zonder doorspoelen, of eerst verplicht naar ‘Favorite Things’ luisteren. Nou is dat best een heel goed nummer, maar niet mijn favoriete, want er staan zoveel goede nummers op dit album. In die tijd had ik daar een oplossing voor. Ik had namelijk met een of ander programmaatje het nummer opgedeeld. Klaar. En dan ben je ook meteen van die lange pauze af en als je alleen de hidden track wil horen kan dat.

In die tijd maakte ik ook al afspeellijsten, die ik in de auto afspeelde dus voor die hidden track was dat dan ook meteen geen probleem meer. Ik had destijds trouwens MD in de auto, minidisc. Wie kent dat nog tegenwoordig?

Maar hoe heette die hidden track ook al weer? Ja dat was voor mij in die tijd een groot raadsel. Ik heb het lange tijd niet kunnen vinden. Maar hij stond wel in mijn Jaderlandse Top 40 lijsten. Op nummer 1 zelfs een paar weken. Maar wat staat er dan als je niet weet hoe die heet. Ik ging maar af op het refrein, dat wat ik het vaakste hoorde of waar het refrein mee begon en dat was ‘There’s No Sound’. Fout! Het liedje heette ‘The House Of Sin’. Dat heb ik in mijn nieuwere lijsten wel gecorrigeerd maar in mijn originele Top 40 lijsten van 2001 staat Beth Hart (op nummer 1) met het liedje ‘There’s No Sound’. Bestaat niet maar het staat er toch.