Springsteen On Broadway

Het Album van de Week is deze week (52-2018):

Springsteen On Broadway – Bruce Springsteen

Beluister via Spotify

Het laatste album van de week van dit jaar mag wel een speciale zijn en dat is het ook: Springsteen On Broadway. Zijn marathon zit er op. 236 keer heeft hij zijn levensverhaal verteld ten overstaan van een publiek van steeds net geen 1000 man. 5 dagen in de week. Alleen hij, zijn gitaar, een piano, af en toe zijn vrouw op de achtergrond. En meer niet. Dat hij zoveel avonden zoveel mensen heeft kunnen boeien met zo weinig middelen, dat moet wel heel bijzonder zijn. En dat is het ook. Een album met zoveel boeiende anekdotes en levenservaringen die aanzetten tot bezinning, is een uitstekende keuze als album van de week, voor de week waarin kerstmis valt.

Wel jammer dat hij een autocue gebruikte, althans volgens sommige bezoekers, ben er zelf niet bij geweest. Maar goed, praat maar eens 2 en een half uur achter elkaar boeiend en vloeiend. Dat zou mij ook niet lukken. Als ik een presentatie geef, dan heb ik ook graag een stukje papier in handen met wat steekwoorden. Maar ik ben ook geen artiest. Cabaretiers zie je meestal alles uit het hoofd doen. Zo knap. Springsteen niet, die gebruikt dus kennelijk de autocue, terwijl hij maar de helft van de tijd praat, de rest van de tijd is hij aan het spelen. Zijn eigen liedjes, die kent hij sowieso al uit zijn hoofd. En hij treedt 5 keer in de week op. Maar autocue of niet, het is wel zijn eigen verhaal.

Ik zal het verder niet afkraken, daar is de hele performance te goed voor. Voorafgaand aan ieder liedje geeft hij een introductie, die soms langer duurt dan het liedje zelf. En aan het eind heb je het idee dat je hem helemaal kent. Als een goede vriend, of een naast familielid die je je hele leven kent. Hij vertelt alles, zo lijkt het. Hij is puur. Hij stelt zich kwetsbaar op. Soms heb je het idee dat hij gespannen is, aan zijn intonatie en stemgebruik te horen. Alsof hij zenuwachtig is. Is hij misschien ook, kan ik me voorstellen met 1000 man publiek. Maar aan de andere kant, hij heeft al 1000 keer voor een groter publiek gestaan. Ja staan zingen, maar niet zijn persoonlijke verhaal zitten vertellen, dus het zou best kunnen dat hij gespannen was en dat je dat in zijn stem terug hoort. Maar eerlijk gezegd denk ik dat het gewoon zijn manier van praten is.

En met dat praten neemt hij je mee, hij neemt je zover mee tot heel diep in zijn ziel. Het is een lange maar aangename reis. Hij vertelt over zijn New Jersey, zijn geboortegrond, en dat hij is geboren om te rennen, niet om ergens te blijven of om ergens terug te komen. Terwijl hij nu maar 10 mijlen van zijn geboortehuis woont. Maar ‘Born To Run’ klinkt en verkoopt beter dan ‘Born To Come Back’. Hij vertelt over hoe gefascineerd hij was door Elvis, hij benoemt hem niet maar het moet hem geweest zijn, in de jaren 50 op TV en dat hij daarna een gitaar wilde en er achter kwam dat hij helemaal niet gitaar kon spelen. Hij vertelt hoe hij zijn vader uit de kroeg moest halen. Hij vertelt over zijn moeder en haar kantoorwerk. Hij vertelt over zijn zus, over zijn bands waarin hij speelde. Natuurlijk over zijn speciale band met Clarence Clemence. Over de manier waarop hij dienstplicht heeft kunnen ontlopen. Over de reis die ze hebben moeten ondernemen met een van naar San Francisco om daar hun muziek carriere een boost te geven. Om de beurt rijden. Tot dat het zijn beurt was en hij eigenlijk helemaal geen rij-ervaring. Allemaal heel onderhoudend.

Je krijgt ook leuke achtergrond info over heel liedjes, met name die op het album ‘Born To Run’, zijn beste album als je het mij vraagt. Als hij ze zo helemaal alleen speelt, unplugged, zijn het eigenlijk heel andere soort liedjes. Wel heel puur, maar doe mij toch maar de originele van het studioalbum. Ook een aanrader is het album ‘Running Out Of Innocence’, met allemaal alternatieve versies van zijn oudere werk, alleen laat soms de geluidskwaliteit wat te wensen.

De geluidskwaliteit op ‘Springsteen On Broadway’ laat niets te wensen over. Die is helemaal prima. Heel prettig om naar te luisteren. Maar je moet hem niet als achtergrond opzetten, gesproken tekst op de achtergrond is storend (en in dit geval niet echt eervol, respectloos bijna), en daar is het niet voor bedoeld. Het is bedoeld om intens te beleven. Beeld er bij kan ook en zal nog intenser zijn.

Bijvoorbeeld met de achtergrond info erbij, waar ik het net over had, bij het nummer ‘Born In The U.S.A.’. De meeste Springsteen fans weten dat deze tekst nogal cynisch bedoeld is. Je moet het in de context plaatsen van de Vietnam-oorlog en hoe Bruce daar tegenaan kijkt. Als je de tekst en de achtergrond niet kent, denk je dat het een nationalistisch, patriotistisch lied is. Maar met de introductie erbij kun je niet alleen begrijpen wat hij bedoelt, maar je voelt het ook.

Met name bij de introducties van de laatste nummers van zijn voorstelling, dreigt het af en toe politiek te worden, maar hij weet zich goed te formuleren, zodanig dat het niet te vaag maar ook niet te expliciet wordt. Springsteen is een fervent Democraat en uitgesproken Trump tegenstander maar dat benoemt hij in het geheel niet. Veel van zijn fans zijn Trump aanhangers en dat moet hij maar accepteren. Met zijn verhaal hoe hij tegen de maatschappij aan kijkt houdt hij het bij algemeenheden waar niemand op tegen kan zijn en komen ze over als wijze levenslessen van een wijze oude man.

Iemand van 69 jaar die avond aan avond zijn publiek boeiend en vloeiend kan toespreken, ook al is het van de autocue, mogen we natuurlijk ook best zien als een oude wijze man. Die bovendien ook nog, en dat zouden we bijna vergeten, een verrekt aardig potje muziek kan maken.