The Blackbird Diaries

Het Album van de Week van week 21-2019:

The Blackbird Diaries – Dave Stewart

Beluister via Spotify

Bij ons in de buurt is er zo’n platenzaak waar ze nog steeds meer platen dan CD’s verkopen, en dat allemaal in het streaming tijdperk, hartstikke leuk dat het nog steeds gebeurt. De Muziekkelder, zoals dat heet, is zo’n alleraardigste muziekzaak waar je bekenden tegenkomt en lekker kan socializen met een bakje koffie en waar Wim, de eigenaar, altijd leuke muziek op heeft staan die je nog niet eerder hoorde, meestal een beetje blues georiënteerd. En zaterdagmiddag vaak een live optreden voor een publiek van een man of 15, veel meer mensen passen er niet in. Heel knus.

Een jaar of 4 geleden, toen ik weer eens langs kwam om pak hem beet een dozijn CD’s te kopen, zomaar een beetje de bakken doorlopen, kocht ik het album ‘The Blackbird Diaries’ van Dave Stewart. Niet dat ik er naar op zoek was maar gewoon omdat ik hem tegenkwam en ik dacht dat het wel eens aardig kon zijn.

Na een paar keer beluisteren was het inderdaad best aardig. Lekkere blues nummers. Heel anders dan de Eurythmics stijl die we van drie decennia geleden van hem gewend waren. Is dat al weer zolang geleden? Ja we worden oud. Ook staan er wat country-achtige nummers op, maar die zijn dan weer wat minder.

Het bijzondere aan dit album is dat na zo vaak draaien het album alleen maar steeds leuker wordt om naar te luisteren. Van dat hele dozijn albums dat ik samen met deze kocht, draai ik alleen die van Dave Stewart nog maar. Sterker nog, ik weet niet eens meer welke die andere elf waren.

Het is ook een lekker album voor in de auto. Als ik het album nu draai denk ik ook vaak aan de vakantie op Corsica, waar ik het album ook regelmatig voorbij liet komen. Openingsnummer ‘So Long Ago’ is wel zijn langste nummer maar niet zijn beste. ‘Beast Called Fame’ en ‘Magic In The Blues’ zijn lekkere nummers met geestige teksten en dito titels. Hij maakt ook gebruik van een aantal gastzangeressen, zoals Martina Mcbride, Stevie Nicks en Colbie Caillat. Hoewel ik veel werk van Stevie Nicks kan waarderen is haar duet op dit album ‘Cheaper Than Free’ toch wel een beetje suf. En de zangeres wiens werk ik maar matig waardeer, Colby Caillat, heeft hier juist een alleraardigst duet: ‘Bulletproof Vest’. Sterker nog ik vind dat het beste nummer van het hele album. Verder zijn er nog 2 nummers waar Dave gebruik maakt van de vocale diensten van de vrij onbekende The Secret Sisters. Zeker niet de beste nummers van het album maar als je je er niet aan stoort valt het mee.

Op bijna alle nummers zijn toch wel vrouwelijke vocalen te horen. Zo ook op het nummer met verreweg de leukste tekst: ‘The Gypsie Girl And Me’ waarin hij in een soort van natte droom vertelt over zijn avonturen met een roodharige jonge dame die geen woord engels spreekt. Je hoort haar af en toe op de achtergrond. Maar je moet er niet te veel bij beeld denken: Zo’n ouwe man met een vadsig ringbaardje, grote bril en een grote hoed, wat moet die nou met zo’n roodharig meisje?

Maar wat me wel leuk lijkt is om deze man een keer met zijn gitaar de plaatselijke Muziekkelder binnen te zien komen wandelen om even een paar lekkere bluesnummers ten beste te geven. Met of zonder vrouwelijke vocale assistentie. Maar ik geloof nooit dat Wim dat voor elkaar krijgt.