The Eclipse Sessions

Het Album van de Week van week 49-2018:

THE ECLIPSE SESSIONS – JOHN HIATT

Beluister via Spotify

Normaal zit er minder tijd tussen de albums van John Hiatt. Hij heeft even een paar jaar rustig aangedaan. 69 jaar is hij inmiddels en de meeste mensen zijn rond die leeftijd wel met pensioen, ook tegenwoordig. Maar dat ligt in de VS sowieso wat anders dan hier. Hier klagen we (ergens terecht) dat we ‘moeten’ doorwerken tot 67, in de VS is het niet vreemd dat je bejaarde bedienden tegenkomt in supermarkten en restaurants. Dat is soms helemaal niet zo gek, maar soms ook best sneu.

Maar John Hiatt kiest er zelf voor op zijn 69e een nieuw album te maken en daar mogen we best blij mee zijn. Hij is in het verleden wel eens zeer productief geweest, en ik moet toegeven, hij heeft veel muziek gemaakt dat niet had gehoeven. In die zin, ik wil niet zeggen slecht (slechte muziek bestaat eigenlijk niet), maar gewoon niet zo aansprekend. Maar dit album is er weer wel eentje die lekker klinkt.

Het is weer echt een lekkere blues plaat. Weinig vernieuwend, maar dat hoeft wat mij betreft ook helemaal niet. Laat dat maar aan de jongere generaties over. Hij is zelfs hier en daar juist extra ver terug in de tijd gegaan. En dan bedoel ik echt ver terug: jaren 30 vorige eeuw. Op ‘The Odds Of Loving You’ speelt hij zo gitaar dat het een beetje doet denken aan het gepingel van Robert Johnson. Behalve een van de grondleggers van de moderne blues is hij ook de grondlegger van club van 27, want op die leeftijd werd hij doodgeschoten door de eigenaar van de tent waar hij aan het optreden was, omdat hij zou hebben geflirt met diens vrouw. Behalve zijn invloed op de ontwikkeling van de blues is ook zijn virtuositeit opmerkelijk, die het beste kan worden geïllustreerd door de opmerking die Keith Richards eens maakte na het beluisteren van een opname van het gitaarspel van Robert Johnson: ‘Ja klinkt goed, maar wie speelt die andere gitaar op de achtergrond?’. Welnu, dat was ook Robert Johnson, in dezelfde take welteverstaan want een Revox en 48 sporen hadden ze toen nog niet.

Terug naar Hiatt en zijn Eclipse Sessions. Het album werd opgenomen ten tijde van de zonsverduistering ergens halverwege dit jaar. In ons land kregen we er niet veel van mee maar daar wel. Het heeft de oudere zanger kennelijk geïnspireerd voor dit album.

Een oudere zanger, dat hoor je meteen. Zijn stem is duidelijk veranderd met de jaren. Ik kan me nog herinneren dat op een vakantie in de VS, ik mocht uiteraard de muziek verzorgen tijdens de autoritten, ook John Hiatt voorbij kwam. Mijn reisgezel kende Hiatt niet maar dacht zeker te weten dat het om een donkere zanger ging. Vond ik nog niet eens zo gek. Waar Hiatt vandaan komt wonen natuurlijk meer Afro-Amerikanen maar dan hoeft je stem nog niet hetzelfde te klinken. Als je Hiatt nu hoort zingen, dan doet die me meer denken aan die van Johnny Cash in zijn laatste jaren. En dat is zeker niet verkeerd, integendeel, en is een donkere maar warme, doorleefde stem, heel prettig om naar te luisteren. Als een oude wijze man die je op een rustige toon wijze levenslessen meegeeft. Die levenslessen heb ik nog niet gehoord maar dat komt omdat ik niet naar teksten luister. Maar rustgevend is het album zeker.

Sowieso is het album heel toegankelijk en prettig in het gehoor. En daar hoef je nog niet eens voor de weg op. Waarom zou je, zult u misschien denken. Nou een beetje Hiatt kenner die weet dat John Hiatt, vroeger althans, zelf in de auto stapte om naar zijn nieuwe nummers te luisteren en als ze in de auto goed klonken, keurde hij ze goed. En ik moet toegeven, in de auto komen zijn nummers doorgaans ook het best tot hun recht. Het liefst in het buitenland, in de vakantie of zo. Buffalo River Home is dan mijn favoriet. Maar dat is al weer heel wat jaartjes terug.

Mijn eerst volgende lange autorit komt ie zeker voorbij, John Hiatt met zijn zonsverduistering. Dat zal aankomende week wel weer een keer zijn. En wist u dat zonsverduisteringen in december altijd het langst zijn, iedere avond weer.