Under Stars

Het Album van de Week van week 1-2019:

Under Stars – Amy Macdonald

Beluister via Spotify

Leuke liedjes van een leuke meid. Zo zou ik de muziek van Amy Macdonald het best kunnen typeren. Ook dit 4e album klinkt net zo leuk en fris als haar vorige albums. Het was mijn bedoeling om in 2018 nog dit laatste album van Amy te ontdekken, ik wist van het bestaan af, maar ik was er nog niet aan toe. Tot de afgelopen week. Beetje laat want het album is al van 2017. Maar dat is in ieder geval vlotter dan haar eerste album.

Dat heb ik pas in 2011 ontdekt, 4 jaar na de release. Toen ‘This Is The Life’ inmiddels in heel Europa een grote hit was. Natuurlijk kende ik haar wel van de radio (waar ik af en toe wel wat meekrijg maar waar ik bijzonder weinig naar luister). Je kunt het ook zien als een ultiem bewijs (voor mezelf dan want ik hoef niemand iets te bewijzen), dat ik niet achter trends aan hol. Het was zelfs zo erg dat toen ik naar Schotland op vakantie ging in 2011 en een afspeellijst had samengesteld met alleen maar Schotse artiesten, dat Amy Macdonald daar niet bij zat. Schandalig vind ik achteraf. Stiltskin, Fish, Mark Knopfler, Al Stewart, Annie Lennox (ja ook zij is schots), Simple Minds, Gerry Rafferty, Snow Patrol, Franz Ferdinand, Texas, Isobel Campbell, Sheena Easton, Jim Diamond, Alex Harvey, noem ze allemaal maar op, maar geen Amy. Voordat ik naar Schotland ging, dronk ik ging Whiskey maar zelfs die heb ik nog eerder ontdekt dan Amy. Ik heb daar ook een paar CD’s gekocht met leuke Schotse muziek, doedelzakmuziek ook. En een aanrader is de band The Red Hot Chilli Pipers. Let goed op de spelling. Hard Rock met doedelzakken, echt waar. Ze staan ook in mijn Top 5000 en ze spelen bijvoorbeeld Thunderstruck van AC/DC, op doedelzak!

Maar met Amy heb ik het helemaal goed gemaakt. Alle zoveel-en-dertig liedjes van haar eerste 3 albums staan in mijn Top 5000. Een 100% score, en dat kunnen niet veel artiesten zeggen.

Het maken van het album ‘Under Stars’ heeft wat langer geduurd dan haar eerste album. De liedjes floepten er niet zo makkelijk uit als destijds ‘This Is The Life’, die ze binnen 15 minuten zegt te hebben geschreven. Zo hebben we van de week in een korte maar amusante reportage kunnen zien. Wat zo leuk is aan haar is dat zo ongelofelijk Schots en scheef praat, echt schattig. Met het zingen hoor je ook wel de Schotse tongval, maar niet zo erg als wanneer ze spreekt.

Het openingsnummer ‘Dream On’ is sterk, komt daarom ook hoog binnen in de eerste Jaderlandse Top 40 van 2019. En de overige liedjes zijn eigenlijk ook allemaal in de stijl van haar eerdere werk. Commercieel veilig. Niks mis mee. Waarom moet je vernieuwend zijn. Verwacht van Amy geen vernieuwing of experimenten. Niet zoals Radiohead met OK Computer, dat een meesterwerk werd. Het is een risico dat pakte toen goed uit. Daarna gingen ze verder met experimenteren en haakte het grote publiek af. Queen deed ook ooit een experiment waar de platenmaatschappij niet zo blij mee was, zo zagen we in de recente film. Bohemian Rhapsody pakte bijzonder goed uit. Maar in de meeste gevallen niet en dat is een risico. David Bowie was wel vaak vernieuwend maar daarmee niet altijd succesvol, Marillion idem. Melissa Etheridge daarentegen maakt al dertig jaar dezelfde muziek, nooit een spoortje van vernieuwing. En AC/DC is ook nooit echt vernieuwend en daar hebben we ook allemaal geen probleem mee.

Het is helemaal niet zo belangrijk om vernieuwend te zijn, als je muziek maar gewoon goed is en er wel voldoende variatie in de liedjes zit. En dat heeft ze prima voor elkaar ook met dit 4e album. Laat ze het komende decennium nog maar 4 van zulke albums maken, dan zijn we dik tevreden.