Von Drinne Noh Drusse

Het Album van de Week van week 44-2019:

VON DRINNE NOH DRUSSE

YOUR TEXT

9 op 10 november 1938. Dat was de datum waarop de Kristalnacht plaats had in heel Duitsland waarbij duizenden Joodse winkels, Joodse bedrijven en synagogen werden vernield en in brand gestoken. Het is een beeldenstorm net als die aan het begin van de 80 jarige oorlog en net als IS een aantal jaren geleden nodig vond prachtig cultureel erfgoed te moeten vernietigen. Het is de haat tegen een andere bevolkingsgroep waarbij als eerste alle tastbare culturele uitingen zoals kunst, maar ook gebouwen het moeten ontgelden. Het uiteindelijke doel is totale vernietiging, niet alleen van die cultuur, maar van die hele bevolkingsgroep.

‘9 op 10 november 1938’, zei Adam Curry, midden in het liedje. Het was ergens in het voorjaar van 1986 toen hij daarover discussie had met Jeroen van Inkel, bij de aankondiging van het liedje, in hun wekelijkse vrijdagavond radioprogramma, Curry en Van Inkel. Het is één van mijn eerste herinnering aan dit lied. Ik was toen nog geen liefhebber van de Duitse taal, en zeker niet van Keuls dialect. Maar ‘Kristallnaach’ vond ik toen al geweldig. Ik kende het ook al wel van de tijd dat het een hit was maar toen was ik nog niet zo bewust met de muziek bezig.

Later, toen ik dat zeer zeker wel was, kocht ik deze CD. Dat is nu 25 jaar geleden, in het najaar van 1994. Ik zat toen in Zwitserland. Om precies te zijn in Zürich bij de ABB, waar ik als aanstormend ingenieur stage liep. Het was een fantastische tijd, met veel contacten met mensen van over de hele wereld. In de plaatselijke CD zaak was natuurlijk veel meer Duitstalige muziek te vinden, en daar vond ik dus het hele, omvangrijke, oevre van BAP. Het enige nummer dat ik kende was natuurlijk ‘Kristallnaach’, hun enige hit in Nederland. Dat werd hem dus, om te constateren dat eigenlijk de hele CD hartstikke goed is. Dus kocht ik ook ‘Für Usszeschnigge!’, waarbij ik vaststelde dat ik ‘Verdamp Lang Her’ ook nog wel kende. Ook een steengoede plaat.

Het leuke is altijd dat wanneer je in een bepaalde markante periode in je leven bepaalde muziek draait, die voor de rest van je leven in je associatie gekoppeld blijven. Dus als ik liedjes van deze albums hoor, ben ik altijd weer even in Zürich. Wat het lastig maakt is natuurlijk het dialect. Nu heb je in Zwitserland al een lastig dialect, wat ik nooit helemaal onder de knie heb gekregen, al kom ik een heel eind. Maar door me te verdiepen in de teksten van Bap kreeg ik er in ene nog een vreemd dialect bij. En ik moet zeggen, dat Keuls is eigenlijk een heel leuk accent, veel makkelijker dan het Schwytzertütsch waar ik toen mee te kampen had. Het lijkt een beetje op Limburgs. Niet zo gek, Keulen en Zuid-Limburg zijn ook niet ze heel erg ver van elkaar.

De maanden na mijn terugkomst in Nederland heb ik nog vaak nagenoten. Zo draaide ik in 1995 vaak Bap in de auto. Het grappige was dat mensen die soms met me meereden dachten dat het Zwitserse muziek was, omdat ze wisten dat ik daar een tijdje had gezeten. Niet dus. Hoe dan ook vonden velen het net als ik goede muziek.

Na ‘Kristallnaach’ vind ik ‘Do Kanns Zaubere’ veruit het mooist. Er is door hun in 1996 een rerecording gemaakt, met een net iets andere titel: ‘Du Kanns Zaubere’. Wordt iets meer in gedrumd en door extra instrumenten in het laatste deel van het nummer klinkt het als een ander lied maar het blijft geniaal. Het nummer ‘The One’ van Elton John, dat momenteel in de Jaderlandse Top 40 staat, lijkt ook voor een deel geplagieerd door ‘Do Kanns Zaubere’, al hoor ik daar ook ‘You’ll Never Walk Alone’ in, maar dat kan aan mij liggen. Vooral het laatste gedeelte.

‘Wellenreiter’, een gevoelig, zacht liedje dat zelfs met de ruwe, harde stem van Wolfgang Niedecken heel lief klinkt. ‘Wie’ne Stein’ is een mooie vertaling en vertolking van de Bob Dylan klassieker ‘Like A Rolling Stone’, dat kort na mijn terugkeer in Nederland nog een keer gecoverd werd, nu door de Rolling Stones, die zich kennelijk aangesproken voelden.

‘Nit für Kooche’ staat er 2 keer op. Teil 1 is een carnavalsversie, eigenlijk een anti-carnavalslied. Keulen is overwegend katholiek maar carnaval is aan Bap kennelijk niet zo besteed. gelukkig duurt Teil 1 maar 1 minuut 40. Teil 2 volgt direct aansluitend met een vervaarlijk luider volume, en gelukkig wat meer tempo. Het is hetzelfde lied maar in de rock uitvoering klinkt dat het niet.

‘Ahn ‘ner Leitplank’ is een heel droevig liedje dat gaat over een ernstig autobaanongeluk. Zo melancholiek, als ik hem in de auto hoor zing ik hem zo mee. En tot slot ‘Koot vüür Aach’, ook weer zo’n rustig melancholiek nummer, dat gaat over plankenkoorts. Kort voor acht uur moet hij steeds op en ook een ervaren artiest voelt dan soms ongelofelijk hoog oplopende spanning, die meestal weer verdwijnt wanneer de show is begonnen.

Maar na dit liedje is het album afgelopen, ik heb hem al zo vaak gehoord en heeft me nog nooit verveeld. Ik heb daarna nog meerdere Bap albums geluisterd maar deze, die ik dus helemaal binnenste buiten heb gekeerd, is Bap’s absolute topper.