Harry Chapin

Harry Chapin

Weinig mensen hebben van deze zanger gehoord en ik ken zelf ook helemaal niemand die deze muziek mooi vindt. Toch ben ik een fan van deze zanger. Hij heeft een authentieke stem met het timbre van een vijftiger, terwijl hij de meeste van zijn nummers als dertiger zong. De man werd niet ouder dan 39 jaar. Overleden na een auto-ongeluk begin jaren tachtig.

Toch moeten minstens 2 van zijn liedjes deel uitmaken van het collectief geheugen, ook in Nederland. Namelijk  ‘W.O.L.D.’ en ‘Cats In The Cradle’. Eerstgenoemde nummer hoorde ik voor het eerst in een radioprogramma met Alfred Lagarde, die trouwens ook niet ouder dan 39 is geworden. ‘W.O.L.D.’ was ook het openingsnummer van een verzamelalbum samengesteld door diens toenmalige Veronica-collega Jeroen van Inkel. Het lied gaat over een disc jockey (hello honey it’s me, what did you think when you heard me back on the radio …), kent u vast.

Het tweede genoemde nummer zult u kennen in de rock-uitvoering van Ugly Kid Joe uit 1993. Ik kan me nog herinneren dat Rob Stenders de luisteraars toen informeerde over het origineel van het nummer, van ene Harry Tsjeepin, ‘een of andere ranzige hippy uit de jaren zeventig’. Daarmee vind ik dat Rob Stenders die beste man te kort doet, laat ik het diplomatiek zeggen: ik herken de bedoelde zanger niet in zijn omschrijving. Maar altijd leuk als je het origineel al kent, als een van de weinigen.

Harry Chapin is een eloquente, ik bedoel welbespraakte, ja zelfs charismatische artiest die geweldige live shows gaf. Zoals veel van zijn fans van mening zijn dat hij live zo veel beter is dan zijn soms fletse studio nummers, ook al zingt hij dan de zelfde liedjes. Sommige artiesten hebben dat.

Het was 1992 toen ik mijn eerste album van Harry Chapin kocht, een verzamel live album. En die heet geen ‘Best Of’ of ‘Greatest Hit’. Hits heeft hij sowieso niet zo veel gehad, maar het album heet ‘Greatest Stories Live’. Heel treffend. Al zijn liedjes zijn eigenlijk allemaal verhaaltjes, mini-romans eigenlijk. Onroerend vaak, soms somber, een enkele keer zelfs heel deprimerend, maar altijd met een les. Het mooie van singer-wongwriters, en dit is een onvervalste, is dat de muziek en de tekst zo mooi samenvallen.

Wat ook mooi is aan Harry Chapin, is dat een aantal liedjes, zoals in limericken, zich afspelen in echt bestaande plaatsen. En dat spreekt mij als topografie-kenner natuurlijk ook aan. Vandaar het idee om bij deze artiest een opsomming te maken van de liedjes die hij bezingt.