5.01 AM (the pros and cons of hitch hicking)
Als je iets goeds wilt maken, zorg dan dat je omringd wordt door de beste mensen. Zoiets zal Roger Waters gedacht hebben. Huur ‘s werelds beste gitarist in (Eric Clapton), de beste saxofonist (David Sanborn), de beste orchestreur (Michael Kamen) en de beste achtergrondzangeres (Madeline Bell). Achtergrond zangeressen zijn sowieso handig als je zelf niet kunt zingen. Het woord sessiemuzikanten is bijna beledigend voor mensen met die statuur, maar dat zijn het in feite wel.
En goed is het inderdaad geworden. En dat geldt nog meer voor het hele album dan specifiek voor dit nummer. Het is een waar meesterwerk, een van de beste ooit gemaakt. Maar hier gaat het alleen even over het titelnummer.
Opvallend is dat de titel, ook meteen het pakkende refrein, in het geheel niet door Waters wordt gezongen. Het tijdstip waarop dit in zijn droom plaats vindt (5.01 AM) natuurlijk niet, maar het gedeelte tussen de haakjes ook niet. Dat doen de achtergrondzangeressen.
De tekst is lastig te plaatsen. Het gaat een beetje van de hak op de tak, er lijkt weinig samenhang. Het is natuurlijk een droom maar dat vind ik te makkelijk, zo kan iedereen teksten schrijven. Het intro met de hells angels is wel te begrijpen, dat met die huisvrouw ook nog redelijk. Totdat Yoko Ono in het verhaal voorkomt. In de songtekst staat heel slim Yoko oh no! maar dat is waarschijnlijk om te voorkomen dat hij een proces aan zijn broek kreeg. Hij noemt haar in het nummer wel een ‘bitch’, in ieder geval is er de suggestie. Hij heeft kennelijk een probleem met haar.
Een heel aantal jaren geleden zag ik op tv een desolaat landschap. De camera ging langzaam van links naar rechts en weer terug. Ik hoorde een jongetje een aantal kreten uitslaken. Ik wist meteen dat ik dit vaker had gehoord, ik wist eigenlijk ook meteen waar ik het van kende. Van 5.01 AM. Maar van welke film dat bewuste fragment was vertelde men er niet bij. Ben ik jarenlang nieuwsgierig naar geweest. Dat blijkt dus Shane te zijn, een western uit 1953, ook een waar meesterwerk waar Waters erg van onder de indruk was in zijn jeugd (net als van Dick Tracy kennelijk). Shane, dat is ook wat het jongetje (Joey) roept. Aan het eind van de film is het de vraag of Shane (de held van de film) wel of niet dood is. Waters is kennelijk van mening dat Shane dood is.
Was die het in de film niet dan is hij het nu allang, want de film speelt in 1892. Grappig als je bedenkt dat het album al bijna 30 jaar oud is, de film bijna 60 jaar, en de film zelf speelt zich 120 jaar geleden af. Dat is een leuk verband. Dat zie ik dan wel, maar ik zie niet het verband tussen Yoko Ono, Shane, De huisvrouw met wie de ik persoon net niet vreemd gaat en de hells angel in het intro. Misschien is er een Pink Floyd fan die me dat nog eens uit kan leggen.