COMMON PEOPLE

Op de site van Jaderland moet je niet zijn voor de nieuwste muziek. Dat is bekend. Maar het is toch wel een aanrekening om het fantastische Common People van Pulp uit 1995 pas na 23 jaar te ontdekken.

Daar zijn diverse redenen voor. Allereerst was Common People geen hit in Nederland. Dus het zal niet heel vaak op de radio zijn gedraaid. Dat weet ik overigens niet zeker want ik luister sowieso bijna geen radio. Maar in ieder geval je mis dan wel eens wat.

Het nummer heb ik in januari 2018 leren kennen toen ik me met Spotify heb ingelaten. Dat had al jaren eerder gekunt maar dat is bewust steeds uitgesteld. Als er in de vijver van ‘Jaderland’ nog genoeg valt te beleven hoef je niet naar de ‘oceaan’ van Spotify. We zijn er nu aan toe en we maken een kleine verkenning want we willen niet overspoeld raken.

En dan kom je Common People tegen. Leuk nummer, al meteen na 1 of 2 keer horen. Leuke tekst ook. Na een aantal keren luisteren wordt het alleen maar mooier. Geen wonder dat het nummer dan in februari op nummer 1 staat in de Jaderlandse Top 40.

Maar als je je dan gaat verdiepen in het nummer, dan blijkt dat het gewoon een iconisch, cult nummer is. Wat heb ik allemaal gemist!? Het wordt gezien als hét iconische nummer van het ‘Britpop-genre’ in de jaren 90. Het komt op veel verzamelalbums voor (maar op geen die ik ken). En voor veel mensen is dit de nummer 1 in dit genre.

Het heeft zonder meer met de muziek te maken. Het zit qua klank, instrumentgebruik en opbouw gewoon goed in elkaar. En de tekst is echt meesterlijk. Nu vind ik teksten over het algemeen niet zo heel belangrijk maar het is wel meegenomen als het goed raak is.

Luister je oppervlakkig naar de tekst, dan herken je zelfs al meteen wat humor in de eerste coupletten en ben je je gewaar van een interessant onderwerp: Rijk en arm (of rijk en gewoon). Maar luister je wat beter dan ervaar je een enorme diepgang en raffinement in de tekst.

Het is sowieso interessant hoe rijken en armen (of modalen) naar elkaar kijken. Maar het gaat hier gelukkig niet over groeiende ongelijkheid, gelukkig niet. Het gaat wel over een rijk meisje uit Griekenland (paradox 1: Griekenland, dat is toch het armste land van de EU) en dat meisje wil leven als gewone mensen (paradox 2: normaal willen arme / modale mensen leven als rijken).

Maar de zanger gelooft niet dat ze dat ooit kan: live like common people. Omdat als het echt vervelend wordt (roaches climb the wall) is er altijd haar loaded Daddy die het voor haar oplost. Het heeft wat weg van dat programma van René Froger en zijn vrouw, waarbij ze tijdelijk in een piepklein huisje gaan wonen en van een bijstandsuitkering moeten rondkomen. Of die politicus die weet wat het is om opgesloten te zitten omdat hij zich eens 10 minuten in een cel heeft laten opsluiten. En de persoon die daarop reageerde door te stellen dat ze weet wat het is om honger te hebben omdat ze een keer een half uur niks gegeten heeft.

De conclusie van de tekst is duidelijk: je kunt je niet in iemand verplaatsen of zeggen dat je begrijpt wat het is om te leven zoals iemand anders leeft. Om dat werkelijk te ervaren moet je dat niet een korte tijd meemaken maar een langere tijd en ook dezelfde perspectieven als die andere persoon, en zonder escape! En dat kan dat Griekse meisje niet, volgens de zanger.

Zanger Jarvis Cocker, die het concept van de tekst schreef, zegt geïnspireerd te zijn door een gebeurtenis in 1988 waarbij hij zelf een Grieks meisje ontmoette tijdens een uitwisselingscollege op de kunstopleiding, die ook echt iets heeft gezegd over ‘wanna live like common people’. Er zijn onder andere door de BBC verwoede pogingen gedaan om dat Griekse meisje op te sporen. Zoals een Nederlandse programmamaker ooit wel de echte moeder van Sylvia in Sylvia’s Mother van Dr. Hook heeft opgespoord.

Het Griekse meisje is nooit gevonden. Maar er zijn mensen die zeker zeggen te weten wie dat Griekse meisje moet zijn geweest, namelijk de vrouw van Yanis Varoufakis, de flamboyante voormalig Griekse minister van Financiën in 2015. De man die een hoofdrol speelde in het Griekse drama waarbij de overige EU landen weer eens miljarden mochten gaan uitlenen. Omdat die vrouw ook een kunstachtergrond heeft en gestudeerd heeft in Londen. En omdat het qua leeftijd zou kunnen. Ik zelf geloof er helemaal niets van. Als je wilt leven zoals ‘common people’, dan trouw je niet met Yanis Varoufakis.