Is This The Life We Really Want?

Het Album van week 44-2018:

IS THIS THE LIFE WE REALLY WANT? – ROGER WATERS

Beluister via Spotify

Het pas 5e studio album in zijn bijna 35 jarige solo carrière. Zijn tijd met Pink Floyd was veel korter maar wel veel productiever. Ik dacht dat hij sinds 1992 geen album meer gemaakt had maar hij is er weer. En de eerste nummers van dit nieuwste Roger Waters album klinken als vanouds typisch Roger Waters, met leuke bijgeluidjes en grappig getimede teksten.

Verreweg het beste nummer is ‘Déjà Vu’ dat inmiddels de Jaderlandse Top 40 al heeft verlaten maar wel pas na 23 weken. Dat heeft dit jaar nog niemand overtroffen. Momenteel staan er ook 2 andere nummers van dit album in de lijst, ook goed maar een stuk minder.

Als je het album in zijn geheel afluistert is het best goed, maar het komt niet in de buurt van zijn eerste, zijn beste album, ‘The Pros And Cons Of Hitchhiking’ uit 1984. Die staat inmiddels op nummer 3(!) van de Jaderlandse Album Top 500 van 2018. Toen ik vroeger dat album kocht in de CD zaak had nooit kunnen vermoeden dat ik dat album ooit zo hoog zou waarderen. Terwijl ik de koptelefoon op had, zat ik zelfs nog te twijfelen of ik hem wel zou kopen. Bij twijfel gewoon doen is dan een goed advies.

Het album van toen en nu laten zich toch maar moeilijk vergelijken, ondanks dat ze allebei heel erg Roger Waters klinken. Bij de eerste haalde hij alles uit de kast, hij huurde voor alle disciplines topartiesten en de beste professionals in, dan gaf dat in dit geval ook een topresultaat. Bij zijn laatste album ontbreken wat dat betreft alleen al de elektrische gitaar en de saxofoon. Het is ook een best wel ingetogen album geworden. Knap om zonder deze aansprekende instrumenten dan toch een mooi klinkend album te maken.

In ieder geval stukken beter dan zijn tweede album ‘Radio Kaos’ uit 1987, dat nog was geflopt. Wel zeer goed gewaardeerd werd zijn derde album ‘Amused To Death’ uit 1992. En tussendoor heeft hij een album gemaakt in 2005, ‘Ça Ira’ dat bij bijna niemand in de popwereld bekend is. Het is dan ook geen pop of rockalbum maar een opera. Het is ook een alleskunner die Waters. Allemaal bloedserieus, zoals we Roger Waters kennen, maar bij zo veel veelzijdigheid zal niet iedereen je altijd kunnen volgen.

Wat betreft zijn vocale kwaliteiten, ik moet bekennen dat hij die toch wel heeft. Ik heb eerder op deze site wel eens beweerd dat hij niet kan zingen. Maar daar kom ik op terug. OK, hij is geen Mariah Carey of Shakira (met die laatste had Waters ooit een eiland gekocht om daar een studio te bouwen voor jong muziektalent om zich daar te kunnen ontwikkelen, nooit meer wat van gehoord trouwens, dat terzijde), maar hij heeft een goede stembeheersing en zingt af en toe vervaarlijk hoog. Ik kan het in ieder geval niet goed meezingen.

Als ik Rogers Waters moet vergelijken met zijn oud-collega David Gilmour dan moet ik bekennen dat ik het werk van Waters toch beter kan waarderen. ‘A Momentary Lapse Of Reason’ was natuurlijk een topalbum. Solowerk en latere Pink Floyd albums waren een stuk minder. Alleen ontbrak daar gelukkig nooit de elektrische gitaar … en dat is toch hoe we het leven echt willen.